দুখৰ বোজা:উৎপল দাস,

 দুখৰ বোজা 

     গিৰেয়েকজন ঢুকুৱাৰ পিছত সৰু ছোৱালীজনীৰ মুখলৈ চায়েই তাই বহুত সুখী অনুভৱ কৰিছিল আৰু সেই সুখতেই তাই সদায় হাঁহি, আনন্দেৰে দিনবোৰ পাৰ কৰিছিল। ছোৱালীজনীৰ মাজতেই তাই বিচাৰি পাইছিল এক জীৱন জীয়াৰ মাদকতা। যি মাদকতাই তাইক এক প্ৰকাৰ গিৰিয়েকৰ অবৰ্তমানৰ দুখ-বেদনাৰ পৰাও সদায় মুক্ত কৰি ৰাখিছিল। ছোৱালীজনীৰ মুকুতা সৰা হাঁহিয়ে তাইক প্ৰতিটো খোজত আগবাঢ়ি যোৱাত প্ৰেৰণা হৈ ঠিয় দিছিল।

     সৰু চাকৰিটো তাইৰ হাতত আছিল বাবেই ছোৱালীজনীৰ লগত তাইৰ চলিবলৈ বহুত অসুবিধা হোৱা নাছিল। খুব সুন্দৰ ভাবেই তাইৰ সৰু পৰিয়ালটো চলিবলৈ সহজ হৈ পৰিছিল। তাই বৰ খোলা মনৰ, চৌখিন আৰু ব্যয়বহুল স্বভাৱৰ তিৰোতা আছিল বাবেই কাৰ্পণ্যতা তাইৰ পৰা সদায় দুৰত ৰৈছিল।

      " কিমান দিননো জীয়াই থাকিম ! জীয়াই থকা দিন কেইটাতে যদি অকণ এনজয় নকৰো কেতিয়ানো কৰিম ! মৰি গ'লেতো সকলো শেষ ! দুদিনৰহে জীৱন ! কথাতে আছে, জীৱন কচুপাতৰ পানী ! জীৱনৰ কোনো গেৰেন্টী নাই ! এই আছে এই নাই ! "

       জীৱন বিষয়ত তাইৰ ধাৰণা হ'ল এনেকুৱা। সেয়ে তাই কোনো কথাতে আপোচ নকৰে। সদায় নিজৰ খুচি মতে চলে। আগ-পিছ কেতিয়াও নাভাবে। জমা-জৰী, বেঙ্ক-বেলেঞ্চ এইবোৰৰ কথা তাই কেতিয়াও নাভাবে। এইবোৰৰ প্ৰয়োজন বোধো নকৰে। পাইছে খাইছে নাপাইছে নাই। সময়ৰ চিন্তা সময়ত কৰিব তাই। এইবোৰ বহুত কিছু ডাঙৰ কথা নহয়। তাতে আকৌ চাকৰিটো আছে যেতিয়া কিহৰ চিন্তা তাইৰ।

      এনেকৈয়ে সময়বোৰ গৈ থাকিল। দিনবোৰো বাগৰি থাকিল। প্ৰতি মাহৰ দৰমহাৰ টকা কেইটা কোনো হিচাপ নোহোৱাকৈ ব্যয় হৈ থাকিল। মাজে সময়ে ঋণ - ধাৰলৈয়ো তাইৰ সৰু পৰিয়ালটো খুব সুন্দৰভাৱেই হাঁহি-ধেমালিৰ মাজেৰেই চলি থাকিল।

     কিন্তু দিনবোৰ জানো সদায় একেদৰেই যায় মানুহৰ। বতৰৰ যেনেকৈ পৰিবৰ্তন হয় মানুহৰ জীৱন পৰিক্ৰমাত দিনবোৰো তেনেকৈ পৰিবৰ্তন হয়। ৰ'দ, বতাহ, বৰষুণ আৰু কেতিয়াবা ধুমুহা। অহাৰ আগত মানুহৰ বিপদে জানো কেতিয়াবা মানুহৰ অনুমতি লয় ? ধুমুহাজাক যেনেকৈ হঠাতে আহি যায় ঠিক তেনেকৈয়ে মানুহৰ জীৱনলৈও বিপদবোৰ কোনো আগজাননী নিদিয়াকৈয়ে আহি যায়। এদিন তাইৰ জীৱনলৈও হঠাতে অহা ধুমুহাজাকৰ দৰেই তাই কাহানিও নভবাকৈয়ে ডাঙৰ বিপদটো তাইৰ ঠিক মূৰৰ ওপৰতেই আহি পৰিলহি। বিপদটোৰ সন্মুখত কিং কৰ্তব্য বিমূঢ় হৈ পৰিল তাই। তাইৰ সপোন, তাইৰ জীৱনৰ অবিচ্ছেদ্য অংগ অতি মৰমৰ ছোৱালীজনী হঠাতে হোৱা এক দুৰ্ঘটনা বশতঃ নাৰ্চিংহোমৰ আই চি ইউত মৃত্যুৰ স'তে যুঁজ-বাগৰ কৰি থাকিল। চিকিৎসাৰ বাবদ কেবালাখো টকাৰ প্ৰয়োজন হ'ল তাইৰ দিনটোৰ ভিতৰত। অথচ যিটো তাই কল্পনাও কৰিব নোৱাৰে। যিটো তাইৰ বাবে অসাধ্যকৰ। যিটো তাই তাইৰ ঘৰ-মাটি বিক্ৰী কৰিও পাবলৈ সক্ষম নহয়। যিটো আছিল তাইৰ বাবে অতি দুঃসাধ্যকৰ......।

     খেলি থকা পৰত এটা মুহূৰ্তৰ ভিতৰতে তাইৰ মৰমৰ ছোৱালীজনী ওখ চাদৰ পৰা তললৈ সৰি পৰিছিল। মূৰ আৰু মুখেৰে প্ৰচুৰ পৰিমাণৰ ৰক্তক্ষৰণৰ ফলত ঠাই টুকুৰা তেজেৰে ৰাঙলী হৈ পৰিছিল। দৃশ্যটো দেখি প্ৰতিবেশি সকলেও ঠাই টুকুৰাত হুৱাদুৱা লগাইছিল। আনফালে ছোৱালীজনীৰ সেইটো অসহায়ী অৱস্থা দেখি তাইৰ মুখৰ মাত হেৰাই গৈছিল। ৰঙবোৰ ম্লান হৈ পৰিছিল। আৰু এটা নিৰ্দিষ্ট সময়ত যেতিয়া নাৰ্চিংহোম কতৃপক্ষই ছোৱালীজনীৰ উন্নত চিকিৎসাৰ বাবদ কেবালাখ টকাৰ এটা মোটামুটি হিচাপ তাইৰ ওচৰত দাখিল কৰিছিল তেতিয়া তাইৰ মূৰত সৰগখন ভাগি পৰিছিল। কিয়নো যিটো হিচাপৰ কথা তাই কল্পনা কৰাৰো যোগ্য নাছিল। সপোনৰো অগোছৰ আছিল যিটো হিচাপ। যিটো অংক তাইৰ বাবে......।

     সময় যোৱাৰ লগে লগে হঠাতে অহা বিধ্বংসী ধুমুহাজাকৰ দৰে, হঠাতে অহা বিপদটোৱেও এটা সময়ত অতি নিৰ্দয়তাৰে ভয়াবহ ৰূপ লৈ তাইৰ মূৰৰ ওপৰতেই বহি লৈছিল। পৰ্যাপ্ত পৰিমাণৰ টকাৰ অভাৱত উপযুক্ত, উন্নত চিকিৎসাৰ পৰা বঞ্চিত হৈ তাইৰ মৰমৰ ছোৱালীজনীও তাইৰ পৰা চিৰ বিদায় ল'বলৈ বাধ্য হৈছিল। যিটো ঘটনাই তাইৰ জীৱনৰ সকলো আশা-আকাংক্ষা, হাঁহি-ধেমালি, ৰং-ৰূপ নিমিষতে তাইৰ পৰা বলপূৰ্বক কাঢ়ি লৈছিল। মাত্র বুকু ভৰাই দি গৈছিলহি তাইক এটি গধূৰ অসহনীয় দুখৰ বোজা।

✍ উৎপল দাস

      পাঠশালা, বজালী