মিছাইল মানৱ এ.পি.জে. আব্দুল কালাম:কিশোৰ কুমাৰ কলিতা

 মিছাইল মানৱ এ.পি.জে. আব্দুল কালাম:

২০১৫ চনৰ ২৭ জুলাই, তেতিয়া আবেলি তিনিমান বাজিছিল। বৰঝাৰ বিমান বন্দৰৰ বাহিৰত তেওঁৰ বাবে ৰৈ থকাৰ কেইটামান স্মৰণীয় ক্ষণ। ইয়াৰ আগতে এবাৰ লগ পাইছিলোঁ যদিও আকৌ এবাৰ মানুহগৰাকীক লগ পোৱাৰ হেপাঁহেৰে ক্ষণবোৰ পাৰ হৈছিল। সংবাদকৰ্মী হিচাপে সতীৰ্থ চাহাব চৌধুৰীৰ সৈতে অধীৰ আগ্ৰহেৰে তেওঁ ওলাই অহালৈ ৰৈ আছিলো। অৱশেষত সেই অনন্য ব্যক্তিত্বৰ মানুহগৰাকী বিমান বন্দৰৰ ভিতৰৰ পৰা মানুহৰ ভিৰ ঠেলি ওলাই আহিছিল। ওচৰলৈ যোৱাৰ লগে লগেই এমকৰা হাহিৰে তেওঁ উপস্থিত সকলোৰে আদৰণি গ্ৰহণ কৰিছিল। এই লেখকেও একেবাৰে ওচৰলৈ গৈ আদৰণি জনাই কেমেৰাৰ সমুখত কিবা ক'ব নেকি বুলি সোধাত তেওঁ ক'বলগা একোৱেই নাই বুলি হাতখন জোকাৰি জোকাৰি ৰৈ থকা গাড়ীখনত উঠি পুনৰ হাত জোকাৰি সকলোৰে পৰা বিদায় লৈ শ্বিলং অভিমুখে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিছিল। লগ পোৱাৰ কেইটামান মূহুৰ্ত মাত্ৰ ; মানুহগৰাকীৰ সেই বিদায়ৰ মূহুৰ্তটো আজিও মনৰ দাপোনত চিৰ সেউজীয়া হৈয়ে আছে। ' আপুনি পঢ়ি- শুনি যিমানেই ডিগ্ৰী অৰ্জন নকৰক কিয়, যদি আপুনি সামান্য শিষ্টাচাৰখিনি নাজানে তেন্তে সেই ডিগ্ৰী অৰ্থহীন।' সচাকৈয়ে তেওঁ কোৱা এই বাক্যশাৰী তেওঁৰ ব্যৱহাৰিক জীৱনটো দেখি বা শুনি পুনৰবাৰ মনলৈ আহিছিল। কিন্তু তেতিয়া মনলৈ অহাই নাছিল, সেই দেখাই যে শেষ দেখা হবগৈ। বিশ্ববাসীৰ হৃদয় জিনিব পৰা ভাৰতৰ  আটাইতকৈ জনপ্ৰিয় আৰু আদৰ্শ, একবিংশ শতিকাৰ ভাৰতৰ যুগদ্ৰষ্টা, স্বপ্নদ্ৰষ্টা, সৰ্বকালৰ শ্ৰেষ্ঠ প্ৰাক্তন ৰাষ্ট্ৰপতি, আধুনিক ভাৰত নিৰ্মাণৰ সপোন বুকুত সাৱটি সেইদিনা সন্ধিয়া শ্বিলঙতেই আমাক কন্দুবাই চিৰদিনৰ বাবে অসীমৰ সীমনাত হেৰাই গৈছিল  "মিছাইল মানৱ", "ভাৰত ৰত্ন"  ড° এ.পি.জে. আব্দুল কালাম। খৱৰ বিয়পি পৰাৰ লগে লগেই যেন ক্ষন্তেকৰ বাবে স্থবিৰ হৈ পৰিছিল সমগ্ৰ ভাৰতবৰ্ষ। হেৰুওৱাৰ বেদনাত ভাৰতবাসীয়ে উচুপি উঠিছিল।

         ' মানুহ সেইদিনাই প্ৰকৃত মানুহ হব, যিদিনা আনৰ ভুল ধৰা এৰি আগে নিজৰ ভুল শুধৰাবলৈ শিকিব। '  সচা অৰ্থত এগৰাকী মহান মনিষাৰ আবিৰ্ভাৱ হৈছিল এইখন ভাৰতবৰ্ষত। যাৰ বাবে তেওঁ নিজকে প্ৰকৃত মানুহ হিচাপে প্ৰতিষ্ঠা কৰিব পাৰিছিল। ১৯৩১ চনৰ ১৫ অক্টোবৰত তামিলনাডুৰ ৰামেশ্বৰমত জন্ম লাভ কৰিছিল এইজনা মহান মনিষীয়ে। এইগৰাকী মহান মনিষীৰ সম্পূৰ্ণ নাম ড: আবুল পাৰিক জইনাল আবেদিন আব্দুল কালাম।  ১৯৩৯ চনত ৰামেশ্বৰম প্ৰাথমিক বিদ্যালয়ত শিক্ষা আৰম্ভ কৰি ১৯৪৪ চনত  ৰামনাথপুৰমলত হাইস্কুলত নামভৰ্তি কৰিছিল। ছেইণ্ট জ'ছেফ মহাবিদ্যালয়ৰ পৰা ১৯৫৪ চনত পদাৰ্থ বিজ্ঞানত অনাৰ্চসহ বি এছ ছিত উত্তীৰ্ণ হৈ মাদ্ৰাজ ইন্ষ্টিটিউট অৱ টেক্নলজিত যোগদান কৰিছিল। তাৰ পিছত ভনীয়েক জোহাৰাৰ সোণৰ অলংকাৰ বন্ধকত দি ডি এম আই টিত যোগদান কৰিছিল এইগৰাকী মহান মনিষীয়ে। পিছত ১৯৫৮ চনত দিল্লীৰ প্ৰতিৰক্ষা মন্ত্ৰালয়ত মাহিলী আঢ়ৈশ টকা বেতনত জ্যেষ্ঠ বিজ্ঞানীৰ সহায়কৰ পদ লাভ কৰি কাম কাজ আৰম্ভ কৰিছিল। তাৰ পিছৰে পৰা আৰু উভতি চাব লগা হোৱা নাছিল। ১৯৬১ চনত বাংগাল'ৰৰ বৈমানিক বিকাশ প্ৰতিষ্ঠানত এ ডি ই হিচাপে যোগদান কৰিছিল। তেতিয়াৰে পৰাই নিজৰ কৰ্ম দক্ষতাৰ পৰিচয় দাঙি ধৰিবলৈ সক্ষম হৈছিল। ১৯৬২ চনত থুম্বাত ইকুৱেট'ৰিয়েল ৰকেট লঞ্চিং ষ্টেচন স্থাপন, ১৯৬৩ চনৰ ২১ নৱেম্বৰ ভাৰতৰ প্ৰথম ৰকেট নাইক এপেক  উৎক্ষেপন, ১৯৬৪ চনত ৰোহিণী ৭৫ ৰকেট উৎক্ষেপণ, ১৯৬৭ চনত মেনকা ৰকেট উৎক্ষেপণ, ১৯৬৮ চনত ইণ্ডিয়ান ৰকেট ছ'চাইটিৰ গঠন, ১৯৭২ চনৰ ৮ অক্টোবৰত উত্তৰ প্ৰদেশৰ বেৰেলী এয়াৰ ফট্ ষ্টেচনত ৰাটো প্ৰণালী পৰীক্ষণ, ১৯৭৯ চনত কৃত্ৰিম উপগ্ৰহ যান SLV-3 ৰ পৰীক্ষামূলক উৰণ, ১৯৮০ চনৰ ১৭ জুলাইত কালামৰ সঞ্চালনাত ভাৰতৰ প্ৰথম কৃত্ৰিম উপগ্ৰহ উৎক্ষেপণ,  ১৯৮৮ চনৰ ২৫ ফেব্ৰুৱাৰীত স্বদেশী ক্ষেপণাস্ত্ৰ 'পৃথ্বী' উৎক্ষেপণ ইত্যাদিত বলিষ্ঠ ভূমিকা প্ৰদৰ্শনেৰে সপোনৰ ভাৰতক এখোপ এখোপকৈ বিশ্বৰ বুকুত ওপৰলৈ লৈ গৈছিল। তাৰ মাজতেই ১৯৮২ চনৰ ফেব্ৰুৱাৰীত ডি আৰু ডি এলৰ সঞ্চালকৰ পদত নিযুক্ত হৈ নতুন দায়িত্বভাৰ গ্ৰহণ কৰিছিল।

            ' পিতৃ মাতৃৰ হৃদয় জিনিলে আপুনি জীৱনত সফল হব। নহলে গোটেই জীৱন যুজঁত আপুনি জয়ী হৈয়ো হাৰি যাব।' সচা অৰ্থত পিতৃ মাতৃ তথা পৰিয়ালৰ হৃদয় জিনিব পাৰিছিল বাবেই প্ৰতিটো কামতেই সহযোগিতা লাভ কৰিছিল। যাৰ বাবে তেওঁ কব পাৰিছিল- ' তোমাৰ পৰিয়াল কিমান ধনী সেইটো ডাঙৰ কথা নহয়।তোমাৰ পৰিয়াল কিমান সুখী সেইটোহে ডাঙৰ কথা।' তেওঁৰ দেউতাক এগৰাকী মাছমৰীয়া আৰু নাৱৰীয়া আছিল। শিশু অৱস্থাৰ পৰাই আৰ্থিক দৈন্যতাৰ মুখামুখি হবলগা হৈছিল বাবেই জীৱনৰ প্ৰকৃত মহত্ব বুজিব পাৰিছিল। আনকি শৈশৱতেই ভাতমুঠিৰ বাবে ঘৰে ঘৰে গৈ কাকত বিলাবলগীয়াও হৈছিল। ১৯৭৬ চনত ১০২ বছৰ বয়সত দেউতাক জৈনুলাবদিনৰ মৃত্যু হৈছিল। তাৰ কেইদিনমানৰ পাছতে মাকৰো মৃত্যু হৈছিল। আপোন মানুহ হেৰুওৱাৰ দুখ তেওঁৰ আছিল। কিন্তু জীৱন যুদ্ধত কোনোদিনেই ভাগৰি পৰা নাছিল। 

         ' ভুল হোৱাটো স্বাভাৱিক। মানি লোৱাটো বিবেক, আৰু শুধৰাই লোৱাটোৱেই জ্ঞান। ' সচা অৰ্থত জ্ঞানৰ গৰিমা আৰু কৰ্মৰে তেওঁ এগৰাকী সম্পূৰ্ণ মানুহ হৈ পৰিছিল। ১৯৮১ চনত গণতন্ত্ৰ দিৱসত ৰাষ্ট্ৰপতিৰ পৰা পদ্মভূষণ বঁটা গ্ৰহণ কৰিছিল। ১৯৯৭ চনত সৰ্ব্বোস্ব ভাৰতৰত্ন সন্মানেৰে সন্মানিত হয়। ইয়াৰ পিছতো জাতীয় নেহৰু বটা, বীৰ ছাভাৰকাৰ বটা, ইন্দিৰা গান্ধী জাতীয় সংহতি বটাকে ধৰি বিভিন্ন সন্মানেৰে সন্মানিত হৈছিল। ২০০২ চনত সেই সময়ৰ প্ৰধানমন্ত্ৰী অটল বিহাৰী বাজপেয়ীৰ নেতৃত্বত দূৰদৰ্শী চিন্তা প্ৰতিফলন হিচাপে কালামদেৱে ভাৰতৰ একাদশ ৰাষ্ট্ৰপতি পদ অলংকৃত কৰিছিল। তেওঁৰ কেইখনমান বিখ্যাত গ্ৰন্থ হল- চিল্ডৰেণ আস্ক কালাম (আমাৰ সপোন), মিছন ইণ্ডিয়া, উইংচ আৱ ফায়াৰ (অগ্নিৰ ডেউকা) আৰু ইগনাইটেড মাইগু (তেজস্বী মন)। 

              ২০১৫ চনৰ ২৭ জুলাইৰ সন্ধিয়া হঠাতে সেই দুখৱৰটো ভাহি আহিছিল।  Livable Planet earth বিষয়ত আই আই এম শ্বিলঙত বক্তৃতা প্ৰদান কৰি থাকোঁতে কালামদেৱৰ সন্ধিয়া হৃদযন্ত্ৰৰ ক্ৰিয়া বন্ধ হৈ পৰে। ততাতৈয়াকৈ গুৰুতৰ অৱস্থাত বেথানী চিকিৎসালয়লৈ লৈ যোৱা হয় যদিও চিকিৎসা চলি থকা সময়তেই সকলোকে শোকস্তব্ধ কৰি এইগৰাকী মহান মনিষাই জীৱন নাটৰ অন্ত পেলায়। ' যেতিয়ালৈকে শিক্ষাৰ উদ্দেশ্যে অকল চাকৰি পোৱাটোৱে হব, তেতিয়ালৈকে সমাজত অকল চাকৰৰ জন্ম হব, মালিকৰ নহয়।'  এনেধৰণৰ কথাৰে কোটি কোটি ভাৰতীয়ৰেই নহয়, বিশ্ববাসীৰো হৃদয় জিনি সাৰে থকা সপোনৰ সাকাৰ ৰূপ দেখুৱাই তেওঁ আৰু কোনোদিনেই উভতি নহাৰ বাটেৰেই গলগৈ। 

             'শৰীৰ আৰু সম্পত্তিক লৈ কোনোদিনেই অহংকাৰ কৰিব নালাগে, কাৰণ অসুস্থতা আৰু দৰিদ্ৰতা কেতিয়া আহে কোনেও কব নোৱাৰে।' মানুহগৰাকীয়ে কৈ যোৱা এইষাৰ অমৃত বাণী তেওঁৰ নিজৰ জীৱনত সুন্দৰ ৰূপত প্ৰতিফলন ঘটাব পাৰিছিল। সেই বাবেই আজি সকলোৰে বাবে মহান মনিষা। জীৱন নাটৰ অন্ত পৰিলেও মানুহগৰাকী জীয়াই থাকিল। ' কোনোবাই মূল্য দিয়ক বা নিদিয়ক, তুমি সৎ কৰ্ম কৰি যোৱা। কাৰণ ইয়াৰ প্ৰতিদান মানুহে তোমাক নিদিলেও স্বয়ং ঈশ্বৰে দিব।' সচাকৈয়ে তেওঁক মানুহেটো দিলেই, ঈশ্বৰেও দিলে। যাৰ বাবে মৃত্যুৰ পিছতো তেওঁ জীয়াই আছে, আৰু অনন্তকাল জীয়াই থাকিব।

(বিভিন্ন উৎস তথা কাকত আলোচনীৰ সহায় লোৱা হৈছে। )

কিশোৰ কুমাৰ কলিতা (গিৰীন্দ্ৰ)

মাৰফৎ- স্বৰ্গীয় ললিত চন্দ্ৰ কলিতা

গাওঁ- দখলা (বণিয়াপাৰা)

ডাক- বিজয়নগৰ (দখলা)

পিন- ৭৮১১২২

ফোন - ৯৯৫৪০৩০৯৩১

কামৰূপ (অসম)