কবিতা:
এতিয়া আন্ধাৰ
চৌদিশে মাথো ঘন শূন্যতাৰ ম্লান প্ৰতিচ্ছবি।
আকৌ ৰচনা কৰিব লাগিব পোহৰৰ আলোড়িত এটি জিয়া জীৱনৰ প্ৰতিচ্ছবি।।
কিন্তু কথোৰ বাস্তৱ
শূন্যতাৰ এই ম্লান ছবিখনে,
বাৰে বাৰে জিৱনৰ বুৰঞ্জী আঙুলিয়াই দেহত ৰক্তসঞ্চালনৰ ব্যাঘাত জম্মাই,
আৰু মই সেই ভগা ডেউকাই উৰিবলৈ বিচাৰি হাহাকাৰ।।
কিন্তু মই এক নিস্কাৰিয় মানৱৰ অৱয়ৱ।
কাৰণ হাৰ নামানো,
জীৱনৰ লক্ষ্যঃ
যিয়েই নহওক !! মই উৰ্চগিত
তোমাৰ চৰনত নতশিৰে।।
